Onttrekking van bijdragen aan de UNRWA: De laatste fase van de Israëlische genocide

/ etnische zuivering, Gaza, Genocide, Internationaal recht, Nederland / Door 
Bron: Jamal Kanj 
Global Research 5 februari 2024 ~~~

Internationale leiders die in de rij stonden om hun steun te betuigen aan de Israëlische premier Benjamin Netanyahu na de grootste openlucht gevangenisuitbraak op 7 oktober 2023, hadden de weg vrijgemaakt voor de daaropvolgende Israëlische genocideoorlog. Nu is het opschorten van de financiering van de United Nations Relief and Work Agency (UNRWA) voor de Palestijnse vluchtelingen, een aanvulling op Netanyahu’s fysieke genocide door het verergeren van de dreigende door Israël veroorzaakte hongersnood en de ontberingen voor de 2,3 miljoen burgers.

UNRWA werd in 1950 opgericht door de Algemene Vergadering van de VN om Palestijnse vluchtelingen te voorzien van humanitaire diensten, waaronder scholen, gezondheidsklinieken en andere sociale diensten. Het overhaast bevriezen van de financiële hulp door de VS en andere donorlanden zonder eerst onafhankelijk onderzoek te doen naar de juistheid van de Israëlische beweringen tegen UNRWA-medewerkers is cabalistisch, draagt bij aan de Israëlische blokkade en verergert het lijden van de Gazaanse burgers.

Sky News, die het Israëlische dossier over het vermeende “bewijs” tegen het personeel van UNRWA heeft bekeken, heeft verklaard dat het “geen bewijs heeft gezien en dat veel van de beweringen, zelfs als ze waar zijn, UNRWA er niet direct bij betrekken”. Desondanks ontsloeg de commissaris-generaal van het agentschap, Philippe Lazzarini, de beschuldigden op staande voet, zonder eerlijk proces, mogelijk in de hoop de zeer overdreven reactie van de donorlanden af te wenden.

Ondertussen zal de onbezonnen beslissing om de financiering voor de grootste en oudste VN-organisatie ten dienste van de Palestijnen stop te zetten, waarschijnlijk leiden tot de ondervoeding van jonge kinderen. Deze beslissing zal ook het vermogen van UNRWA belemmeren om cruciale humanitaire hulp te bieden aan de 2 miljoen ontheemde burgers, waaronder 17.000 kinderen die niet begeleid zijn of gescheiden zijn van hun ouders als gevolg van de Israëlische pogrom in Gaza.

Nadat alle schade is aangericht, kan het heel goed zijn dat de Israëlische claims tegen de UNRWA-medewerkers overdreven of ongegrond zijn. Het zou namelijk niet anders zijn dan de reeds volledig ontkrachte Israëlische desinformatie over onthoofde kinderen, verkrachting, seksueel geweld en verminking van vrouwen waarover het Israëlische dagblad Haaretz berichtte over de gebeurtenissen van 7 oktober.

Dat gezegd hebbende, zelfs als de Israëlische beschuldigingen tegen een handvol laaggeplaatste personen enige geldigheid zouden hebben, waarom zou UNRWA dan verantwoordelijk zijn voor een gedrag dat wordt uitgevoerd door werknemers buiten hun werkuren en dat geen verband houdt met hun werk? In feite heeft UNRWA in de meer dan 100 dagen van de Israëlische slachting 152 medewerkers verloren, een duizelingwekkende 1300 procent meer dan het aantal van de beschuldigde medewerkers. Als we dit in gedachten houden, moeten we ons afvragen of de donorlanden en de commissaris van UNRWA de mogelijkheid hebben overwogen dat deze beschuldigingen een Israëlische zet zouden kunnen zijn om de verantwoordelijkheid voor de moord op 152 UNRWA-werknemers van zich af te schuiven.

Israël’s uithongeringsstrategie

Laten we nu eens kijken hoe donorlanden reageerden op een zusterorganisatie van de VN, de vredesmacht, toen medewerkers werden beschuldigd van wangedrag. In 2021 concludeerde de secretaris-generaal van de VN dat het geloofwaardig was dat 450 leden van de vredesmacht in Gabon zich schuldig hadden gemaakt aan kinderverkrachting en seksuele uitbuiting. In tegenstelling tot UNRWA hebben de VS en andere donoren de financiering van het VN-agentschap echter niet opgeschort toen er meldingen van seksueel misbruik opdoken, sterker nog, ze hebben de financiering voortgezet, zelfs nadat de beschuldigingen waren geverifieerd. Canada, bijvoorbeeld, bevroor zijn hulp niet, zelfs niet nadat zijn eigen onderzoek de VN beschuldigde van “flagrante tekortkomingen in de verantwoordingsplicht” bij het omgaan met seksueel misbruik van mensen die ze moesten beschermen.”

Maar onmiddellijk nadat Israël, nog te verifiëren, beschuldigingen uitte tegen een zeer klein aantal UNRWA-medewerkers, liepen Canada en andere donoren vooruit op elk onderzoek en bevroren ze de financiering van een organisatie die op dit moment vitale humanitaire hulp biedt aan een bevolking die gebukt gaat onder belegeringen en meedogenloze bombardementen.

Net als in de Westerse hypocrisiezaak over de genocideoorlog in Gaza, onthult de ongerijmde reactie op de twee VN-agentschappen dat de Westerse moraal wordt bepaald door de identiteit van het slachtoffer en de dader. Bij de meer dan 2000 beschuldigingen van seksueel misbruik kwamen de beschuldigers uit Afrika en Haïti. In de tweede zaak kwamen de niet-geverifieerde beschuldigingen tegen de 12 individuen uit Israël.De ongelijkheid in de twee VN-zaken is een schrille illustratie van de duidelijke westerse vooringenomenheid, en hoe deze wordt gedreven door de raciale kenmerken van de slachtoffers/slachtoffers in plaats van een toewijding aan echte eerlijkheid.

Door de financiering van de UNRWA onmiddellijk stop te zetten, geven westerse donoren toe aan de Israëlische arrogantie en haar absurde obsessie om de vitale rol van de UNRWA bij het voorkomen van hongersnood voor de “minder dan gelijke” 2,3 miljoen mensen in diskrediet te brengen. Tot het punt waarop de Israëlische minister van Oorlog Yoav Gallant de humanitaire levensader van UNRWA in Gaza gelijkstelt aan een oorlog tegen Israël en een delegatie van VN-ambassadeurs vertelt dat UNRWA “Hamas met een facelift” is. Zich beroepend op zijn retoriek over de militaire doelstellingen van Israël in Gaza, vertelde de Israëlische premier dezelfde delegatie “dat de missie van de UNRWA moet eindigen.”

Het is cruciaal om te erkennen dat de Israëlische inspanningen om de UNRWA te ondermijnen geen recente ontwikkeling zijn en niet noodzakelijk verband houden met de huidige oorlog tegen Gaza. Jarenlang heeft Israël actief gelobbyd bij verschillende Amerikaanse regeringen om de VN-organisatie te ontmantelen. In 2017, na een ontmoeting met de Amerikaanse VN-ambassadeur Nikki Haley, zei Netanyahu tegen verslaggevers: “Het is tijd dat UNRWA wordt ontmanteld…”.

De Israëlische fixatie om UNRWA te “beëindigen” omdat het agentschap een levend register is geworden van de Palestijnse vluchtelingen die de 75 jaar oude Israëlische duivelse profetie blijven uitdagen. Na de Palestijnse Nakba van 1948 had een studie van het Israëlische ministerie van Buitenlandse Zaken voorspeld dat

“De meest flexibele [Palestijnen] en beste overlevenden zouden zich ‘redden’ door een proces van natuurlijke selectie en anderen zullen wegkwijnen. Sommigen zullen sterven, maar de meesten zullen veranderen in menselijk uitschot en sociale verschoppelingen en zich waarschijnlijk aansluiten bij de armste klassen in de Arabische landen.”

In 2018 slaagde Israël toen Trump gehoor gaf aan Netanyahu’s eis en de Amerikaanse hulp aan de UNRWA en de Palestijnse Autoriteit (PA) verminderde nadat de PA Trump/Kushner’s voorstel van de (st/d)eal of the century had afgewezen. De defunding werd ongedaan gemaakt door de regering Joe Biden, maar het failliet laten gaan van UNRWA blijft de laatste hoop van Israël om de Palestijnse vluchtelingen te veranderen “in … sociale verschoppelingen”.

Ontegensprekelijk heeft de UNRWA de Palestijnse vluchtelingen voorzien van de humanitaire basishulp om hen te helpen het leven in de miserabele vluchtelingenkampen te doorstaan. Wanneer ik over dit onderwerp schrijf, is dat niet slechts een abstracte academische analyse, maar het komt uit mijn eigen persoonlijke ervaring, omdat ik ben opgegroeid in een van die Palestijnse vluchtelingenkampen. De donorhulp voor de UNRWA gaf mij bijvoorbeeld, samen met tienduizenden kinderen sinds 1950, de kans om naar school te gaan.

Als iemand die is opgegroeid in een vluchtelingenkamp, wil ik de belangrijke impact benadrukken die het stopzetten van financiering van UNRWA zou hebben op kinderen die onder vergelijkbare omstandigheden opgroeien. De kampen behoren tot de dichtstbevolkte gebieden op onze planeet. In mijn kamp, met een bevolking van meer dan 30.000 mensen die op minder dan 0,2 vierkante kilometer wonen, zou het ontbreken van UNRWA-financiering betekenen dat kinderen geen inentingen zouden krijgen tegen besmettelijke ziekten zoals cholera, hepatitis, tuberculose, polio en vele andere.

Een aantal leerlingen op mijn eigen school heeft polio gehad, minstens twee in mijn klas. Ik herinner me nog dat ze hun zwaaiende ledematen met onderarmklemmen vasthielden om van klas naar klas te gaan, of dat ze aan de kant zaten terwijl wij op het schoolplein renden. En zij werden nog steeds beschouwd als de gelukkigen, want vele anderen waren stilletjes weggevaagd en hadden hun leven verloren aan andere ziekten die te voorkomen waren.

Zonder UNRWA hadden duizenden Palestijnse vluchtelingenkinderen, waaronder ikzelf, niet de kans gehad om naar school te gaan. Ik, bijvoorbeeld, zou niet in staat zijn geweest om uiteindelijk een professionele ingenieur te worden, een postdoctoraal, een auteur, en het belangrijkste, ik zou niet de kans hebben gehad om te schrijven over mijn eigen ervaringen als een Palestijnse vluchteling. De humanitaire rol van UNRWA is van groot belang geweest bij het vormgeven van de toekomst van talloze mensen in anderszins zeer moeilijke omstandigheden.

Misschien is dat precies de reden waarom Israëlische leiders willen dat “de missie van UNRWA … eindigt”. In de afgelopen 73 jaar hebben UNRWA-scholen een cruciale rol gespeeld in het opleiden van tienduizenden Palestijnse kinderen en bijgedragen aan het ontstaan van een van de best opgeleide groepen in het Midden-Oosten.
De hulp van de UNRWA maakte het mogelijk voor de vluchtelingenkampen om een hoog opgeleid nageslacht uit de breuklijnen van de catastrofe te halen, waardoor de wens van Israël om de Palestijnen te degraderen tot “menselijk uitschot” werd gedwarsboomd.

Jamal Kanj is de auteur van “Kinderen van de catastrofe”, “Reis van een Palestijns vluchtelingenkamp naar Amerika” en andere boeken. Hij schrijft regelmatig over kwesties in de Arabische wereld voor verschillende nationale en internationale commentaren, Een versie van het artikel is gepubliceerd op Al Mayadeen TV.

gerelateerd (berichten in subarchief ‘Palestina’):